Już do Wielkiego Wtorku należało skończyć wszystkie prace polowe. Potem nie chodziło się już sadzić i kopać na pola – mówi Agnieszka Szepetiuk-Barańska, Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu.
Wielka Środa to dwa zwyczaje, o których rzadko się dzisiaj pamięta. Pierwszy z nich to pogrzeb żuru i śledzia.
Dlaczego żuru i śledzia? Przecież był post. Przez 40 dni poszczono, właściwie do teraz się to robi. Wcześniej na wsi po prostu panował głód, dlatego przede wszystkim młodzi, którzy potrzebowali dobrego jedzenia, mieli dosyć żuru i śledzia. Robili symboliczną zupę i na wsi szukali kogoś, kto nie znał tego zwyczaju i go tym żurem oblewali – dodaje Agnieszka Szepetiuk-Barańska, Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu.
Drugi zwyczaj to wieszanie i topienie Judasza, który jest symbolem zdrady.
Oczywiście to nawiązanie do Judasza Iskarioty. To było takie symboliczne zadośćuczynienie dla Jezusa Chrystusa. Robiono kukłę na kształt dzisiejszej marzanny, oczywiście musiał mieć przy sobie 30 srebrników. Potem chodzono z taką kukłą po wsi – wyjaśnia Agnieszka Szepetiuk-Barańska, Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu.
Na wsiach bardzo popularne były kołatki, które ministranci podkradali księżom.
To jest kołatka Wielkanocna, egzemplarz muzealny. Dawniej na wsiach służyły one temu, aby odgonić wielki post. Młodzi chłopcy chodzili od domu do domu i oznajmiali hałasem, że właśnie zaczynamy świętowanie – uzupełnia Jolanta Podsiadło, kulturoznawca z Przestrzeni Trzeciego Wieku.
A jakie tradycje i zwyczaje pamiętają wrocławianie?
Stroimy stół, prezenty zajączkowe. Reszta tak jak zawsze – modlitwa, rozmowa i siadamy do stołu.
W ogóle nie. Zajączka pamiętam tylko z dzieciństwa. Ze świątecznych tradycji to tylko dużo jedzenia!
U nas te tradycje takie amerykańskie, bo część rodziny je przywiozła zza oceanu. Szukanie jajek, odkrywanie prezentów. A malowanie pisanek u nas jest dopiero w Wielkanoc.
